هر جا بحث شعله است مي بايد سراغ يك گاز قابل اشتعال را گرفت. احتراق مستقيم مايع يا جامد نمي تواند شعله توليد نمايد. بنابراين چوب يا زغال مي بايد براي توليد شعله انرژي لازم جهت تبخير مواد قابل اشتعال را دريافت نمايند. اين گاز قابل اشتعال را شما بلافاصله پس از دميدن به شعله كبريت و خاموش شدن آن به صورت دود سفيد رنگ در اطراف آن مي توانيد مشاهده كنيد. احتراق گاز مزبور يك واكنش شيميايي است كه براي شروع علاوه بر انرژي اوليه نيازمند در كنار هم قرار گيري در صد مشخصي از مولكولهاي واكنش است. از آنجا كه فضاي شكل گيري واكنش مزبور در اطراف چوب كبريت تابع شرايط محيط است تداوم شعله نيز به اين شرايط وابسته خواهد بود. در واقع ما با دميدن به شعله با آنكه درصد بيشتري اكسيژن و نيتروژن كه لازمه تداوم واكنش شيمياي يا سوختن چوب است به محيط احتراق مي رسانيم، اما همين عمل ممكن است باعث پراكندگي بيش از حد مواد تبخير شده اطراف چوب كبريت نظير كربن، گوگرد و هيدروژن گردد كه عمل سوختن را با مانع روبرو مي نمايد، زيرا لازمه تداوم واكنش شيميايي مزبور در كنار هم قرار گيري تعداد معيني مولكول يا مول گرم مشخصي از هر عنصر شركت كننده در واكنش است. برقراري اين تعادل را در علم شيمي موازنه معادله شيميايي مي گويند. براي مثال يك قطعه زغال با درصد جرمي معادل 7/80, 5/4, 8/1, 4/2, 1/1, 3/3 براي عناصر كربن،هيروژن،گوگرد،اكسيژن،نيتروژن و آب براي سوختن علاوه بر انرژي اوليه به مقدار بيشتري اكسيژن و نيتروژن كه از محيط اطراف دريافت مي نمايد، نياز دارد. با تقسيم درصد هاي مذكور بر مول گرم هر عنصر معادله زير براي معادله احتراق بدست خواهد آمد.