حرکت پا به هنگام راه رفتن یا دویدن دارای دو مولفه عمودی و افقی است. بیشترین کار انجام شده توسط انسان مربوط به جابجایی عمودی جرم پاها ضمن حرکت است. به هنگام حرکت پاها عملاً نیرویی را به سطح زمین وارد می کنیم که در صورت صلب بودن کامل زمین عکس العمل کل نیروی وارده بر زمین به پا وارد شده و موجب جابجایی آن می شود. چنانچه سطح زمین کاملاً صلب باشد راندمان این انتقال انرژی 100 درصد است اما اگر سطح زمین صلب نباشد این راندمان کاهش می یابد چون بخشی ازانرژی وارد به سطح زمین به بدن بازنمی گردد و در ضمن حرکت تلف می شود. راه رفتن درون ماسه و برف از جمله موارد حرکت با راندمان کم است که بخشی از انرژی فرد حین راه رفتن صرف جابجایی ماسه یا برف می شود و هیچ کمکی به حرکت انسان نمی کند. هرچه سطح پای انسان نسبت به وزنش بیشتر باشد از راندمان حرکتی بیشتری برخوردار خواهد بود، به همین دلیل است که در مناطق یخ زده برای سهولت در راهپیمایی در برف از کفشهایی با سطح اتکا زیاد استفاده می کنند. در مورد پرسش شما می توان گفت ماسه خیس به دلیل چسبندگی ایجاد شده بین ذرات ماسه توسط مولکولهای آب سخت تر از ماسه خشک است بنابراین راهپیمایی روی ماسه خیس از راندمان بیشتری برخوردار بوده و سبب صرف انرژی کمتری می شود.