زمان کلاسه بندی مشخصات ساختاری کلیدهای منصوب در تابلوهای METAL CLAD به سال 1964 بر می گردد که طی استاندارد ANSI C37. انتشار یافت. در آن زمان تکنولوژیهای رایج در ساختمان کلیدهای قدرت از شرایط متفاوتی نسبت به تکنولوژی خلأ امروزی برخوردار بود. در کلیدهای روغنی یا هوایی قدیمی، قابلیت قطع جریان عبوری از کلید بطور معنی داری به ولتاژ اعمالی به آن وابسته است. در واقع توانایی کلید تنها به قدرت آن در اطفاء قوس جریان بر نمی گردد بلکه مسئله مهمتر کنترل اضافه ولتاژهای برگشتی روی کنتاکتهای باز شده ناشی از قطع جریان می باشد. به همین دلیل در قدرت قطع کلید علاوه بر شکل و میزان جریان اتصال کوتاه ولتاژ کار سیستم نیز اهمیت می یابد. بدین منظور در استاندارد مورد اشاره بجای جریان قطع کلید (KA) توان قطع آن که معادل 1.73*Un(KV)*Ics(KA) است در یک محدوده تعریف شده ولتاژی، موضوع طراحی و تست کلید قرار می گیرد. این محدوده با ضریبی به نام Range Factor که در سطوح ولتاژی 4.2 تا 38 کیلو ولت بین 1.24 تا 1.65 متغیر است، در پلاک مشخصات کلیدها درج می شود. مثلاً یک کلید 15 کیلو ولتی از ضریب ثابتی حدود 1.3 برخوردار است، بدین معنی که به ازای کاهش ولتاژی به نسبت 1.3 می توان جریان اتصال کوتاه قابل قطع آنرا 1.3 برابر مقدار مندرج در پلاک مشخصاتش منظور نمود. به عبارت دیگر می توان یک کلید 18 کیلو آمپری را در سطح ولتاژ15/1.3=11.5 KV با قدرت قطع 18*1.3=23.4 KA منظور نمود. اما این قاعده در تکنولوژی خلأ صدق نمی کند به همین دلیل در ویرایش جدید استاندارد مذکور ANSI C37.06.1997)) دیگر MVA قطع مبنای ساخت و تست کلید قرار نمی گیرد بلکه این KA قطع است که مورد توجه است. بنابراین در جایگزینی تکنولوژی خلأ بجای انواع قدیمی تر می باید حتماً به محاسبات اتصال کوتاه و سوابق فنی پروژه مراجعه نمود تا دچار مشکلاتی نظیر مورد اشاره شده نشویم. البته این بمعنی ضعف تکنولوژی خلأ نسبت به انواع قدیمی تر نیست بلکه نشان دهنده یکی از ویژگیهای این تکنولوژی برتر است که از فواید فنی- اقتصادی و زیست محیطی فراوانی برخوردار است که با بینش صحیح مهندسی قابل بهره برداری هستند.